Terugblik Kledingbank voorjaar

Door: Corina Kramer

In april was de voorjaarseditie van de kledingbank. We hebben 300 mensen mogen zegenen met mooie kleren, speelgoed, een lekkere lunch, een gezellig praatje en heel veel liefde.

Vooral ’s morgens was het overweldigend door alle indrukken: hordes mensen, veel Oekraïense vluchtelingen die in de overlevingsstand zich op de kleding stortten en het liefst zakkenvol wegrukten. Niet leuk, wel begrijpelijk.

Later werd het rustiger en was er gelegenheid tot een praatje en helpen met uitzoeken, bijvoorbeeld.

De samenwerking was leuk, met name met N. We hebben samen de pauzes gehouden en met elkaar kennisgemaakt. Ik hou van mensen leren kennen en op deze manier samenwerken in een project! Ik heb de pauzes bij mijn collega’s aangegeven, want ik had al van tevoren bedacht dat ik voor mezelf rekening met overprikkeling zou moeten houden.

Achteraf viel het me op dat er ‘alleen maar’ positieve verhalen waren in de groepsapp Kledingbank. In eerste instantie dacht ik, ‘maar het was toch ook overweldigend, heftig en triest om te zien dat mensen er zó in de overlevingsstand bijlopen?!’

Daarna zag ik dat juist die bemoediging van succesverhalen (mensen die hun dankbaarheid en blijdschap uiten), het benoemen van de hoeveelheid werk die verzet is (qua organisatie en uitvoering) én de goede samenwerking, energie geeft om door te gaan.

Stel, dat je vooral aandacht geeft aan de triestigheid en de overlevingsstand van mensen, dan kom je terecht in boosheid en wantrouwen: ‘die mensen sluiten zich af en komen om hun zakken te vullen (wat dóen ze met al die zakken?), ze trekken alles overhoop en laten de spullen in chaos achter voor de anderen, etc.’

Voor je het weet kom je met regeltjes en wetten en zijn díe de leidraad. En is dát nou niet precies wat er gebeurt als je het oude met het nieuwe verbond mengt?! Controle en regels maken vanuit onderdrukte boosheid en wantrouwen (want liefde is dan ‘het sausje’). Dít zie je vaak in de wereld: de verbeten doorzetters willen met een project, zoals de kledingbank, doorgaan maar de rest haakt af: het is niet leuk meer.

Maar niet als God erbij is en dat wás Hij in de Shelter op zaterdag 15 april! Volmaakte Liefde drijft angst (boosheid, wantrouwen, controle zijn afgeleiden van angst) uit! De leidraad is Zijn liefde, wat blijheid en energie geeft. God is geïnteresseerd in harten van mensen, zowel in die van de bezoekers als die van de werk-verzetters.

God vraagt aan mij: ‘En hoe is het met jou? Heb je het naar je zin? Denk je om je rustmomenten? Blijf je ook in alle drukte dicht bij Mij? Probeer je niet alles zelf op te lossen? Ga je niet zelf in de overlevingsstand?’

Het is mijn verantwoordelijkheid om goed voor mezelf te zorgen en/door dicht bij Jezus te blijven: een wijnrank aan de Wijnstok te zijn. Dat leer ik gelukkig steeds beter na de burn-out van het afgelopen jaar.

Zaterdag 15 april was een intensieve dag waarin ik fijn heb samengewerkt met mensen om me heen, me geroerd voelde door mensen en Gods compassie met mensen heb gevoeld, mezelf op irritatie heb betrapt en daar niet in bleef hangen, verantwoordelijkheid heb genomen voor rustmomenten en anderen hierop attent heb gemaakt, verwonderd was hoeveel werk je met elkaar kunt verzetten en ik heb genoten van het eten en drinken.

JA, bemoediging door getuigenissen hoe goed het was en JA, aandacht voor dingen die voortkomen uit de overlevingsstand van andere mensen én mezelf (omdat Zijn volmaakte liefde mijn angsten uitdrijft).